Ingeborg Bachmann

Ben ve Biz. Bazen daha fazla Biz’i kastetmiyor muyum? Biz kadınlar, Biz erkekler, Biz insanlar, Biz lanetlenmişler, Biz gemiciler, Biz körler, Biz kör gemiciler, Biz bilenler. Gözyaşlarımızla, büyüklenmelerimiz, isteklerimiz, umutlarımız ve umutsuzluklarımızla Bizler.

Bölünmez bizler, her birimizle bölünmüş ama yine de Biz…

Aslında demek istediğim Biz, ölüme doğru yürüyen Biz, ölülerin eşliğinde Biz, yığılıp kalanlar Biz, boşuna çabalayanlar. Pek çok anda Biz varız, artık tek başına düşünmediğim düşüncelerde Biz, yalnızca benim için dökülmeyen gözyaşlarında Biz.

Bir gün gelecek, insanların siyah ama altın gibi parlayan gözleri olacak; onlar, güzelliği görecekler, pisliklerden arınmış ve tüm yüklerden kurtulmuş olacaklar, havalara yükselecekler, sıkıntılarını ve ellerinin nasır bağlamış olduğunu unutacaklar. Bir gün gelecek, insanlar özgür olacaklar, bütün insanlar özgür kalacaklar, kendi özgür kavramları karşısında da özgür olacaklar. Bu daha büyük bir özgürlük olacak, ölçüsüz olacak, bütün bir yaşam boyu sürecek.

Biz olmayı bilecekler, Faşist olmayacaklar. Faşizm; atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerinde bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm insanlar arasındaki ilişkilerde başlar. İki insan arasındaki ilişkide…

Ingeborg Bachmann.